Το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης (ΣΧΚ), επίσης γνωστό ως μυαλγική εντροπή ή μυαλγικό σύνδρομο, είναι μια κατάσταση υγείας που χαρακτηρίζεται από έντονη, μακροχρόνια κόπωση που δεν εξαρτάται από ξεκούραση και δεν εξαφανίζεται με την ξεκούραση. Συνήθως συνοδεύεται από άλλα συμπτώματα όπως πόνος στους μύες και τις αρθρώσεις, δυσκοιλιότητα, προβλήματα ύπνου, δυσκοιλιότητα, κεφαλαλγία, προβλήματα μνήμης και συγκέντρωσης, καθώς και αυξημένη ευαισθησία σε διαταραχές του ανοσοποιητικού συστήματος.
Το NHS (Εθνικό Σύστημα Υγείας) της Μεγάλης Βρετανίας και όλα τα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα των Η.Π.Α., πλέον, το αναγνωρίζουν και το ονομάζουν Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης – Chronic Fatigue Syndrome (CFS), από το 2015.
Το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης (CFS) μπορεί να προσβάλλει οποιονδήποτε άνθρωπο. Eπηρεάζει λίγο περισσότερο τις γυναίκες από τους άνδρες. Ηλικιακά προσβάλλει άτομα από 20 έως 50 ετών. Tα παιδιά μπορεί επίσης να επηρεαστούν, συνηθέστερα στις ηλικίες μεταξύ 13 έως 15 ετών.
Αίτια Συνδρόμου Χρόνιας Κόπωσης
Η αιτία του συνδρόμου χρόνιας κόπωσης παραμένει ακόμη άγνωστη και υπάρχουν διάφορες θεωρίες που προσπαθούν να εξηγήσουν την παθοφυσιολογία του. Κάποιοι παράγοντες που έχουν συσχετιστεί με το ΣΧΚ περιλαμβάνουν ιώσεις, χημικές εκθέσεις, στρες και γενετικούς παράγοντες.
Διάγνωση Συνδρόμου Χρόνιας Κόπωσης
Η διάγνωση του ΣΧΚ είναι περίπλοκη και συνήθως βασίζεται στην αποκλειστική αξιολόγηση των συμπτωμάτων, καθώς δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι βιολογικοί δείκτες για την διάγνωση του.
Θεραπεία Συνδρόμου Χρόνιας Κόπωσης
Η θεραπεία εστιάζει στην ανακούφιση των συμπτωμάτων και την αντιμετώπιση των επιπτώσεων του ΣΧΚ στην καθημερινή ζωή του ασθενή. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει φαρμακευτική θεραπεία για την διαχείριση των συμπτωμάτων, ψυχολογική υποστήριξη, συμβουλευτική και θεραπεία συμπληρωμάτων. Επίσης, σημαντικό ρόλο παίζει η ψυχοκοινωνική υποστήριξη και η εφαρμογή τεχνικών αυτοδιαχείρισης για την διαχείριση του ΣΧΚ.
Σύνδρομο κόπωσης των επινεφριδίων
Η κόπωση των επινεφριδίων περιγράφηκε αρχικά σε Ιατρικά κείμενα το 1800 και δόθηκε θεραπεία πρώτη φορά το 1930. Παρ’ όλα αυτά, για πολλές δεκαετίες ήταν άγνωστη στην συμβατική ιατρική. Ορίστηκε ως «σύνδρομο», γιατί αποτελεί μια συλλογή από σημεία και συμπτώματα που παρουσιάζονται, όταν η λειτουργία των επινεφριδίων δεν είναι στο βέλτιστο επίπεδο της.
Τι προκαλεί κόπωση των επινεφριδίων – σύνδρομο χρόνιας κόπωσης (CFS);
Σε κόπωση καταλήγουν τα επινεφρίδια, όταν αδυνατούν να ανταποκριθούν σε διαρκές stress.Τα επινεφρίδια λειτουργούν σας διακόπτες του οργανισμού, σε κάθε είδος stress (φυσικό, συναισθηματικό ή ψυχολογικό) μέσω ορμονών.
Οι ορμόνες που παράγουν τα επινεφρίδια ρυθμίζουν την παραγωγή και αποθήκευση ενέργειας, την λειτουργία του ανοσοποιητικού, τον καρδιακό ρυθμό, τον μυϊκό τόνο, καθώς και άλλες διαδικασίες που μας επιτρέπουν να αντιμετωπίζουμε το stress (άγχος).
Ποιοι κινδυνεύουν από σύνδρομο χρόνιας κόπωσης (CFS);
Ο καθένας μας μπορεί να έχει μια εμπειρία κόπωσης των επινεφριδίων και συνδρόμου χρόνιας κόπωσης, σε κάποια στιγμή της ζωής του.
Μια ασθένεια, μια οικονομική περιπέτεια στη ζωή ή κάποια συνεχής δυσάρεστη κατάσταση μπορεί να πιέσουν τα επινεφρίδια, ακόμη και στα πιο υγιή άτομα.
Διάγνωση χρόνιας κόπωσης
- Ιστορικό και φυσική εξέταση: Ο γιατρός θα συζητήσει τα συμπτώματά σας και θα πραγματοποιήσει μια φυσική εξέταση για να αποκλείσει άλλες πιθανές αιτίες της κόπωσης.
- Τεστ αίματος: Μπορεί να γίνουν τεστ αίματος για να εξαιρεθούν άλλες αιτίες κόπωσης, όπως οι αναιμία, η διαταραχή της θυρεοειδούς λειτουργίας και η λοιμώδης νόσος.
- Πειραματικά κριτήρια: Υπάρχουν κάποια κριτήρια διάγνωσης για το ΣΧΚ, όπως τα κριτήρια του Καναδικού Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας (Canadian Consensus Criteria) και τα κριτήρια της Ιατρικής Εταιρείας Συνδρόμου Χρόνιας Κόπωσης (International Consensus Criteria).
Θεραπεία για το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης
Η πολυπλοκότητα καθώς και η φύση των συνδρόμων, τα οποία υποβαθμίζουν τη ποιότητα ζωής των ασθενών και ταλαιπωρούν εκατομμύρια ανθρώπους, πρέπει να είναι ολιστική.
Ο θεράπων ιατρός πρέπει να διαθέτει στη «φαρέτρα» του το φάσμα όλων των εξατομικευμένων εξετάσεων που απαιτούνται, πλήρες επιγενετικό ιστορικό και οικογενειακό αναμνηστικό ιστορικό. Επίσης πρέπει να μπορεί να προσεγγίζει τον πάσχοντα σε σχέση με την ψυχολογία του αλλά και τον συνολικό τρόπο ζωής του.
Μια ολιστική θεραπευτική προσέγγιση περιλαμβάνει: θεραπείες που εστιάζουν στα αίτια των νοσημάτων, στους λόγους δηλαδή που τα έχουν προκαλέσει, με στόχο όχι απλά την καταπολέμηση των συμπτωμάτων, αλλά την ουσιαστική βελτίωση στην ποιότητα ζωής των ασθενών. Οι θεραπείες αυτές περιλαμβάνουν φυσικές ή φυτικές φαρμακευτικές ουσίες, αλλαγή στον τρόπο ζωής, στο διατροφικό μοντέλο και στις συνήθειες του κάθε ασθενούς ξεχωριστά.
Η θεραπεία των συμπτωμάτων περιλαμβάνει συνήθως την διαχείριση της κόπωσης, του πόνου, της δυσκοιλιότητας, του άγχους και της κατάθλιψης. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει ψυχοθεραπεία, φαρμακευτική θεραπεία ή άλλες μη φαρμακευτικές προσεγγίσεις.
Ο θεραπευτικός στόχος στην περίπτωση της ολιστικής προσέγγισης, είναι ξεκάθαρα το αίτιο της νόσου και η ποιότητα ζωής του ασθενούς και όχι τα συμπτώματα που η νόσος προκαλεί.
Dr Κωνσταντίνος Τέμπος MDΡευματολόγος - Παιδορευματολόγος
Ολιστικός Ιατρός
- Category
- Νοσήματα
